Beyza
New member
Vallahi Yemin Demek mi? Bir Sözün Hikâyesi
Selam sevgili forumdaşlar,
Bugün sizlere, küçücük bir kelimenin – “Vallahi”nin – nasıl koca bir hikâyeyi, hatta bir hayat dersini taşıyabileceğini anlatmak istiyorum. Belki de hepimiz günlük hayatta bu kelimeyi bolca kullanıyoruz; bazen şaka niyetine, bazen kızgınlıkla, bazen de gönülden gelen bir doğrulama olarak. Ama “Vallahi” kelimesi, yemin demek olduğunda, işin rengi değişiyor. Hele ki ortada söz, güven ve kalp varsa…
Köy Kahvesinde Başlayan Hikâye
Köyün sessiz bir akşamıydı. Kahvede soba yanıyor, tavla zarlarının sesiyle muhabbet ısınıyordu. Hasan, köyün çözüm odaklı, biraz da “strateji delisi” delikanlısı, masanın bir köşesinde oturmuş çayını yudumluyordu.
Hasan’ın yanında ise Elif vardı; köyün en neşeli, empati dolu kızı. Elif, bir başkasının derdini kendi derdi gibi hissedenlerden.
O akşam köyde küçük ama önemli bir mesele vardı: Komşu köyden biri, Hasan’ın babasının tarlasını izinsiz sürmüş. Kahve ahalisi de “Ne olacak şimdi?” diye konuşuyor.
— “Ben yarın gider konuşurum, meseleyi çözerim.” dedi Hasan, kendinden emin.
— Elif kaşlarını kaldırdı: “Bak Hasan, bu öyle hemen çözülür mesele değil. Önce anlamak, dinlemek lazım. İnsan kırılmasın.”
Hasan için mesele basit: Gidip durumu söyleyecek, işi bağlayacak. Elif içinse mesele ilişkiler, kalpler, komşuluk bağları…
Vallahi Kelimesinin İlk Darbesi
Ertesi gün Hasan, Elif’in uyarılarını pek de umursamadan komşu köye gitti. Karşı köyün adamını buldu ve direkt konuya girdi:
— “Sen bizim tarlayı sürmüşsün.”
Adam, “Yok öyle bir şey.” deyince, Hasan da patlattı:
— “Vallahi sürmüşsün, gördüm.”
Hasan’ın “Vallahi”si, aslında “Ben bu konuda eminim, doğruluğuma kefilim” demekti. Ama işte… O söz, karşıdaki adamın gururuna dokundu. Adam inat etti, sesler yükseldi, köyün yaşlıları araya girdi.
Elif’in Yumuşatan Yolu
Olanları duyan Elif, aynı gün akşam vakti komşu köye gitti. Önce kadına uğradı, eline bir tabak köy ekmeği vererek:
— “Ablacığım, bizde yanlış anlaşılma olmuş galiba.” dedi.
Küçük küçük sohbet ettiler, havadan sudan bahsettiler. Sonra konu tarlaya geldi.
Kadın “Benim kocam vallahi yapmaz öyle şey” dediğinde, Elif gülümsedi:
— “Biliyorum abla, zaten biz komşuyuz. Vallahi kelimesi bizde çok ağırdır, yemin demektir. Hasan da sinirle söylemiş ama niyeti kırmak değilmiş.”
O akşam, Elif’in tatlı diliyle mesele tatlıya bağlandı. Ne kavga çıktı, ne küslük.
Vallahi’nin İki Yüzü
İşte o gün Hasan anladı ki “Vallahi” kelimesi hem bir güven damgası hem de yanlış yerde kullanılınca bir mızrak ucu olabilir.
Erkekler bazen “çözüm odaklı olayım” derken, kelimelerin ağırlığını unutabiliyor. Kadınlar ise kelimenin ilişkilerde nasıl yankı bulacağını hesaba katıyor.
Hasan için vallahi, kendi haklılığını garantileyen bir mühürdü. Elif için vallahi, karşı tarafın kalbinde yankılanacak bir sözdü.
Bir Akşamüstü Sohbeti
Birkaç gün sonra, Hasan ile Elif köy meydanında oturuyorlardı. Hasan biraz utanarak söyledi:
— “Sen olmasaydın, mesele büyürdü. Ben vallahiyi haklı olduğumun kanıtı saydım ama meğer yemin de insanın gönlünü kırabilirmiş.”
Elif gülümsedi:
— “Hasan, vallahi yemin demek. Yemin ise güven demek. Güven de kolay kurulur ama zor yıkılır. Onu boşuna harcamamak lazım.”
O günden sonra Hasan, vallahi kelimesini daha az, ama daha yerinde kullanmaya başladı.
Hikâyenin Foruma Mesajı
Sevgili forumdaşlar, belki biz de günlük hayatta “vallahi”yi çok rahat söylüyoruz. Ama yemin, aslında kalbin imzasıdır.
Erkekler bazen sonuç almak için direk çözüme atlar, kadınlar ise yolu, üslubu, gönül ilişkilerini düşünür. İkisi birleşince, kelimeler de yerini bulur.
Peki sizin hayatınızda, “vallahi” dediğiniz ama sonradan keşke daha dikkatli söyleseydim dediğiniz bir an oldu mu?
Ya da tam tersi… “Vallahi” deyip, karşınızdakinin güvenini kazandığınız bir an?
Hadi bu başlıkta paylaşın, bakalım kimlerin hikâyesinde bu küçücük kelime koca bir dönüm noktası olmuş…
---
İstersen bu hikâyeyi forum formatında, arada “quote” ile forumdaşların ara yorumları olacak şekilde daha interaktif hâle getirebilirim; o zaman başlık gerçekten yaşayan bir sohbet gibi olur.
Selam sevgili forumdaşlar,
Bugün sizlere, küçücük bir kelimenin – “Vallahi”nin – nasıl koca bir hikâyeyi, hatta bir hayat dersini taşıyabileceğini anlatmak istiyorum. Belki de hepimiz günlük hayatta bu kelimeyi bolca kullanıyoruz; bazen şaka niyetine, bazen kızgınlıkla, bazen de gönülden gelen bir doğrulama olarak. Ama “Vallahi” kelimesi, yemin demek olduğunda, işin rengi değişiyor. Hele ki ortada söz, güven ve kalp varsa…
Köy Kahvesinde Başlayan Hikâye
Köyün sessiz bir akşamıydı. Kahvede soba yanıyor, tavla zarlarının sesiyle muhabbet ısınıyordu. Hasan, köyün çözüm odaklı, biraz da “strateji delisi” delikanlısı, masanın bir köşesinde oturmuş çayını yudumluyordu.
Hasan’ın yanında ise Elif vardı; köyün en neşeli, empati dolu kızı. Elif, bir başkasının derdini kendi derdi gibi hissedenlerden.
O akşam köyde küçük ama önemli bir mesele vardı: Komşu köyden biri, Hasan’ın babasının tarlasını izinsiz sürmüş. Kahve ahalisi de “Ne olacak şimdi?” diye konuşuyor.
— “Ben yarın gider konuşurum, meseleyi çözerim.” dedi Hasan, kendinden emin.
— Elif kaşlarını kaldırdı: “Bak Hasan, bu öyle hemen çözülür mesele değil. Önce anlamak, dinlemek lazım. İnsan kırılmasın.”
Hasan için mesele basit: Gidip durumu söyleyecek, işi bağlayacak. Elif içinse mesele ilişkiler, kalpler, komşuluk bağları…
Vallahi Kelimesinin İlk Darbesi
Ertesi gün Hasan, Elif’in uyarılarını pek de umursamadan komşu köye gitti. Karşı köyün adamını buldu ve direkt konuya girdi:
— “Sen bizim tarlayı sürmüşsün.”
Adam, “Yok öyle bir şey.” deyince, Hasan da patlattı:
— “Vallahi sürmüşsün, gördüm.”
Hasan’ın “Vallahi”si, aslında “Ben bu konuda eminim, doğruluğuma kefilim” demekti. Ama işte… O söz, karşıdaki adamın gururuna dokundu. Adam inat etti, sesler yükseldi, köyün yaşlıları araya girdi.
Elif’in Yumuşatan Yolu
Olanları duyan Elif, aynı gün akşam vakti komşu köye gitti. Önce kadına uğradı, eline bir tabak köy ekmeği vererek:
— “Ablacığım, bizde yanlış anlaşılma olmuş galiba.” dedi.
Küçük küçük sohbet ettiler, havadan sudan bahsettiler. Sonra konu tarlaya geldi.
Kadın “Benim kocam vallahi yapmaz öyle şey” dediğinde, Elif gülümsedi:
— “Biliyorum abla, zaten biz komşuyuz. Vallahi kelimesi bizde çok ağırdır, yemin demektir. Hasan da sinirle söylemiş ama niyeti kırmak değilmiş.”
O akşam, Elif’in tatlı diliyle mesele tatlıya bağlandı. Ne kavga çıktı, ne küslük.
Vallahi’nin İki Yüzü
İşte o gün Hasan anladı ki “Vallahi” kelimesi hem bir güven damgası hem de yanlış yerde kullanılınca bir mızrak ucu olabilir.
Erkekler bazen “çözüm odaklı olayım” derken, kelimelerin ağırlığını unutabiliyor. Kadınlar ise kelimenin ilişkilerde nasıl yankı bulacağını hesaba katıyor.
Hasan için vallahi, kendi haklılığını garantileyen bir mühürdü. Elif için vallahi, karşı tarafın kalbinde yankılanacak bir sözdü.
Bir Akşamüstü Sohbeti
Birkaç gün sonra, Hasan ile Elif köy meydanında oturuyorlardı. Hasan biraz utanarak söyledi:
— “Sen olmasaydın, mesele büyürdü. Ben vallahiyi haklı olduğumun kanıtı saydım ama meğer yemin de insanın gönlünü kırabilirmiş.”
Elif gülümsedi:
— “Hasan, vallahi yemin demek. Yemin ise güven demek. Güven de kolay kurulur ama zor yıkılır. Onu boşuna harcamamak lazım.”
O günden sonra Hasan, vallahi kelimesini daha az, ama daha yerinde kullanmaya başladı.
Hikâyenin Foruma Mesajı
Sevgili forumdaşlar, belki biz de günlük hayatta “vallahi”yi çok rahat söylüyoruz. Ama yemin, aslında kalbin imzasıdır.
Erkekler bazen sonuç almak için direk çözüme atlar, kadınlar ise yolu, üslubu, gönül ilişkilerini düşünür. İkisi birleşince, kelimeler de yerini bulur.
Peki sizin hayatınızda, “vallahi” dediğiniz ama sonradan keşke daha dikkatli söyleseydim dediğiniz bir an oldu mu?
Ya da tam tersi… “Vallahi” deyip, karşınızdakinin güvenini kazandığınız bir an?
Hadi bu başlıkta paylaşın, bakalım kimlerin hikâyesinde bu küçücük kelime koca bir dönüm noktası olmuş…
---
İstersen bu hikâyeyi forum formatında, arada “quote” ile forumdaşların ara yorumları olacak şekilde daha interaktif hâle getirebilirim; o zaman başlık gerçekten yaşayan bir sohbet gibi olur.